The New Zealand Herald เมื่อวันที่ 4 สิงหาคม ได้ตีพิมพ์บทความที่เขียนโดยนักเขียนชาวอินเดีย Ankita Mahabir โดยเน้นที่การเผชิญหน้าที่ดื่มด่ําห้าครั้งซึ่งทําให้เธอได้เห็นวัฒนธรรมจามที่มีชีวิตของเวียดนามที่หายากและลึกซึ้ง

 

จากหมู่บ้านทอผ้าแบบดั้งเดิมไปจนถึงพรอันศักดิ์สิทธิ์ มหาเบียร์ได้สํารวจมรดกอันมั่งคั่งของชาวจาม ซึ่งเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ในเวียดนามที่ปฏิบัติตามเส้นทางทางจิตวิญญาณที่แตกต่างกันสามเส้นทาง ได้แก่ จามบาลามอน จามบานี และจามอิสลาม แต่ละเส้นทางมีประเพณี พิธีกรรม และเทศกาลที่เป็นเอกลักษณ์

 

พิพิธภัณฑ์จามซ่อนตัวอยู่ในอาคารเจียมเนื้อเจียมตัวในฟานรัง-ทับจาม อาจไม่ได้อวดขนาด แต่มันเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ผู้ที่ต้องการความเข้าใจที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นเกี่ยวกับวัฒนธรรมจามจะพบว่าพิพิธภัณฑ์แห่งนี้เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี

 

การทอผ้าจามมีความหมายเชิงสัญลักษณ์ที่เชื่อมโยงกับจักรวาลและพิธีกรรมโบราณ นั่นเป็นเหตุผลที่นักท่องเที่ยวไม่ควรพลาดการเยี่ยมชมหมู่บ้าน My Nghiep ซึ่งแต่ละลวดลายบนผ้าบอกเล่าเรื่องราวของการเก็บเกี่ยว เทพเจ้าโบราณ และความเชื่อในจักรวาล

 

ระหว่างการเดินทางของนักเขียนชาวอินเดียไปยัง Bau Truc หนึ่งในหมู่บ้านเครื่องปั้นดินเผาที่เก่าแก่ที่สุดของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่ดําเนินงานอย่างต่อเนื่อง เธอตื่นเต้นมากที่ได้เห็นผู้หญิงจามปั้นดินเผาด้วยมือทั้งหมด

 

จุดหมายปลายทางต่อไปของเธอคือวัดโพธิ์คลองการัยซึ่งเป็นหนึ่งในอนุสรณ์สถานจามที่ได้รับการอนุรักษ์ไว้อย่างดีที่สุด สร้างขึ้นในศตวรรษที่ 13 เพื่อเป็นเกียรติแก่พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพอดุลยเดช หอคอยหินทรายสีแดง ศาลเจ้าลิงกาโยนี และภาพนูนแกะสลักทําให้มองเห็นช่วงเวลาที่อาณาจักรจําปาเจริญรุ่งเรือง

 

หนึ่งในช่วงเวลาที่นักเขียนชาวอินเดียคิดว่าเวลาที่มีค่าที่สุดในการเดินทางของเธอคือการได้รับพรจากอาจารย์จาม

 

ด้วยน้ําเสียงที่หลอกหลอนของเครื่องดนตรีศักดิ์สิทธิ์ เสียงของเขาดังขึ้นในเพลง ซึ่งเป็นการสานที่ละเอียดอ่อนของอิทธิพลของนักอนิมิสต์ ฮินดู และอิสลาม ประสบการณ์ไม่ใช่การแสดง แต่เป็นความเคารพอย่างสุดซึ้ง คําเชิญสั้น ๆ สู่โลกที่บุคคลภายนอกไม่กี่คนเคยเห็น เธอแบ่งปัน

 

ที่มา vov.vn

วันที่ 5 สิงหาคม 2568